ÜŞÜYORUM

Üşüyorum sen yoksun yanım da,
Geceler ıssız ve sessiz,
Karanlığın ayazı sanki iliklerimde,
Saracak sımsıcak kucağını arıyorum.

Buz kesmiş ellerim,
Kışın ayazı bıçak gibi acıtıyor suratımı,
Isıtacak nefesini arıyorum.

Soğuktan morarmış yanaklarım,
Ana kucağı gibi sar beni,
Koru benliğimi gecenin ayazından,
Isıtan yuvam ol.

Üşüyorum hayratça esen rüzgâr da,
Donduruyor ellerimi,
Ayaklarım su alıyor postalımdan,
Gecenin kar ve tipili soğuğun da.

Sensiz ısınamıyorum,
Üşüyorum senin yokluğun da,
Odamın camları buğulanıyor,
Buz kesecek üşütüyor bedenimi.

Rüyalarım da bile üşüyorum,
Isıtmıyor yatağım yorganım,
Sen olmadıkça ayaz gecelerim de.

Kararmış sobam tütmüyor bacam,
Sensiz geceler hep üşütüyor,
Geçmiyor kış geceleri be güzelim,
Senin sıcaklığın olmayınca.


Durmuş Karabağlı