//iklimini gözlerine bandırma
başka bir edayla gülümsüyor şehir o zaman//

yükseğinden baktığım denize bıraktım kendimi sanki
tuhaf bir harman rüzgârı ile kapattım gözlerimi
uçurum kuşları gibi kondum parmak uçlarına
iki kardeş kırmızıyı çaldım yüzünden çaktırmadan
sonrada batan güneşe gizlenerek okşadım
gülgün bir bağban kırığını
hayatın göğsüne sürdüğüm ellerimde
nazlı bir bahar rahiyasının kokusu kaldı
bırakın
değişen talihin huzurunda yayılsın canözüm artık
nasılsa
aklımdaki üç harfli duyguların adı utandı


filizlenmiş kirpiklerin kılıç gölgesinde parıldayınca siyah
arsız renklerin altında sırnaşan şimşeğe benzedi beyaz
ve tebessümlerle doldurulmuş tatlarla peteklendi her yer
ne demeli nasıl söylemeli
öyle bir zaferin sarhoşluğunda semazen dönüyor başım işte
gitmek için geldiğim merhamet pembesi bir kucakta öylece
bilmeden uçsuz bucaksız mutluluklar çoğaltmışım


şükrünle sabrıma dizgin vuruyorum rabbim
geçmişin derinliğinden yüze vuruyorum kendimi
bileğimden zincirlerin izini
yüreğimden kederlerin yüzünü
bir hoşgeldin kelâmıyla ardıma süpürüyorum
sırlı bir efsunla göğsümü delsin bu tatlı hicran
dolunayı omuzladım gidiyorum



Faruk Civelek