Ey yaşama sevincimi alan

beni çekilmez acılara salan

zambaklar gibi saf durgun sular gibi şeffaf çocuklar gibi masum duran

ama beni her gece ateşten oklarla ansızın yüreğimden vuran sevgili!..

yüreğimi şişiren duygularımı dökmek için yazdığım her satır;

yüreğime inen bir satır darbesidir şuan!..

beni çıldırtan gülüşün için yazdıklarımı iyice düşün...

unutmamı istedilerini unuttuğumu san ve beni öyle an!..

alnımın ortasına oturup gözlerimi tekmeliyen bu hırçın ağrıyla

gözkapaklarımın üstüne düşen öyle bir düşün içindeyim ki şuan

uzun kirpiklerime asılı kalan gözyaşlarımla uyuyacağım birazdan...

belki uyandığımda

daha da büyüyecek beni kıskaçlarına alan bu siyah elem

ama sensizliğin aleviyle gözlerimde yanan bu cehennem,

gözlerim gözlerine ellerim ellerine değince sönecek

şayet bu olmazsa kendine dikkat et

cehennemin gözlerim, sırat köprün kirpiklerim olacak...