Unutamıyorum...
Artık dost oldum pencerelerin acımasız suletine
Ne gece sarıyor bir anne şefkatiyle Ne de güneş içimi ısıtıyor; herkese dağıttığı adeletiyle... Gözlerim hep umutla bakıyor güne Oysa yüreğim inanmıyor ki umutlara Bütün güzelliklerin yardan değil Yaradan’dan geldiğini bilmesine rağmen Affedemiyor çocukken canını yakan mavi umutlarını... Ben farklı değilim içimde ki çocuktan Ben de unutamıyorum giderken bıraktığın yalnızlıkları... Bana bakma şerefini lütfettiğin gidşini... |
keşke hiç olmasa,
içindeki çocuğu alıp giderken,
yalnızlığı da yanına olsa....ve biz olanları hiç hatırlamasak....ah bu gidişler....saygılar