yalnızdı zaman tıpkı benim gibi
uzattım ellerimi dokunamadı
buruk bir öfkeyi yüklenmişti omuzlarına
kıvılcım çakan gözleriyle deldi geçti bağrımı…


….


yüzü karanlık / geceyim
içimin boşluğunun tavanında asılı hüzün
hangi maviye baksam, gözlerime kan çalınıyor
ölü serçeler çöplüğünü anımsatıyor düşüncelerim
alışamadığım ağır bir kokusu var, acının



sönen meşalenin isini andırıyor yüzümün karası
kirliyim, bataklık kurbağaları gibi
biriktirdiğim birçok sırrı dilimin altına sakladım
pelikan kuşunun kursağı kadar doluyum
öh! yapsam kusacağım çirkinlikleri…


…..


yıldızlar sönük, göğün çemberinde
sislerin içinden geçen lambaya benziyor ışıkları
hain pusuda vuruluyor can evim
bilmiyorlar ki
hiçbir kalleş kurşun yeniden dirilişime engel değil




dağların derinliğini ruhani bir ağıt yırtıyor
bulut kümelerinde, kör olasıca sessizlik…
ruhum kuruyor
ruhum darda
ruhum öldü…
nefretin zoru bu olsa gerek
sevgisiz dillerin çatalına kin bağlıyorum




melekler bile usançla bakıyor
insan diye baktığı kağıt müsveddelerine




oysa yayıldıkça büyüyen bir dalgaydı sevgim
kar üstüne düşen damla misali
üşümüş kardelenleri öpen güneşin dudakları kadar ateşli
tüm evreni saracaktı kollarım
kesmeselerdi şah damarımı…
şimdi bürgüsüz günlerin gergefine astım köşegen yüzümü
ölüm bana ne kadar yakınsa…
nefeslerini kesecek rüzgârım da öylesine onlara yakın…








_______ dokunamadan baharın eli kurudu nar çiçeklerim..._______










ayşe uçar
16/07 /2011