Ahh ben, Ahhh. Ne yaptıysam KENDİME YAPTIM.
Ahhh ben !
Ne çok yanmışım bir hiç uğruna. Annemin ’Kimse için ağlama, değmez’ cümlesi gelir aklıma. Ne kadar da haklıymış aslında. Ahh ben ! Neler neler yakmışım senin uğruna. Zerre damla dökmemem gerekirmiş. İnandığım yalanlarına. Ahh ben ! Ben bir yol geçen hanımıydım be ! Hep çıkarcılara rastladım nedense. Yolu düşmeden uğramaz mı kimse? Şimdi hiç bir şey söylemem. Suskunluğuma boğulurken. Dilim yanar, söyleyemem. Ahh ben ! Hiç bir şeyi hak etmeyen bir beden. Hak ettiğim aslında beyaz bir kefen. Cebi ve yüreği olmayan cinsten. Ayrılıkları yazmışım hep. Bi çare kalmışım hep. İşte bu ben’liğimi kaybetmeye sebep. Ahh ben ! Unuttum diyebilsem keşke. Yada bir kalem olsam ve seni yazsam. Yani küçücük bir ’ben’ koysam. Ahh ben ! Lanetler okur bana annem. Sarhoşluğuma lanet eder. Aşk sarhoşluğuma. Ahh ben ! Keşke anlatabilsem. Keşke haykırabilsem. Keşke, keşkeleri bir kenara bırakabilsem. Ahh ben ! Kumsalda oynayan bir çocuk olsam keşke. Kumdan kaleler yapsam, Mutluluk saçsam çevreme. Ahh ben ! Deniz kabuklarında aradım mutluluğu. Avuçlarımda sakladım sıktım onları. Ben, ben bilmezdimki avuçlarımın kanayacağını. Ve Sen . . . Bir yıldız gibi kaydığın bu yüreğimden çıkıp gitsen. Daha fazla konuşmam. Dilimi kanatıpta tek bir cümle sarfetmem. Ahh ben, Ahhh. Ne yaptıysam KENDİME YAPTIM. Hakan Özalp... |