dilimin ucunda ki damla...
kendimden geçtiğim vakitler
bilincim amansız bir illet gibi boğazım çıtır çıtır dilimin ucunda ki damlaya hasret gözlerimi kapatıyorum ve bir ölünün nefesi bedenim soğuk pencereden sızan ışık korkumun şiddetine ayarlı yine aynı hayale uyanıyorum beynim ile hücrelerimin arasında kopukluk cız diyen bir sesin dumanından haber alıyorum yabancısı olduğum yine ben farklı bir melodinin sözlerini yazıyorum usulca kaçırıyorum beynimdeki son sinyalleri de hani utanmasam inkar ederim yediğim son akşam yemeğini de yorgunluk bulaşıyor damarlarımdan ayaklarıma ve bu yüzden dönemiyorum aklımdaki son şeritleri de |