Yüreğimin raflarından indirdim seni.
Tanımak istedim bir kez daha.
Onca kabuk tutmuş yara gördüm ki sayısızca.
Meğer ne kadar sen imzalı yaralarım varmış senin adına,
Bir sevda arayışındaydı aslında yüreğim.
Senden gelecek yarasızından beresizinden bir sevda.
Her rafa yerleştirdikçe seni, tozluların arasına.
İki damla yaş dökülür kirpiklerimi ıslatırcasına.
Uğruna bu kadar yara bağlamışken bu beden,
Anlamam ki daha arayışların neden?
Tek bir ifadeydi aslında o rafa sıkıştırmak istediğim.
’Seni Seviyorum’lu cümleler duymak senden.
Yeniden sıkışıyorsun indiğin yere.
Artık raflara sığdıramadığım bu yaralara bir ilaç gerek.
Bahtiyar ol yar.
Bana yine mutsuz bir son gelecek.
Şimdi mi?
İstemem ağlama artık.
Geçen geçti, olan oldu ’biz’ diyemezken.
Sen bilmem kaçıncı borun pazarındayken.

Islatma artık kirpiklerini be kadın. Sana kim inanacak !
Ağlamasana be kadın. Makyajın akacak !


Hakan Özalp...