KAN-DİL[L(İ)]ER
KAN-DİL[L(İ)]ER
Şehrin kandilleri uyanıyor Boşluklara doğru Kaybolmaya mâ’illi, her biri Kan-dil oluyor. Çünkü, Küçük otoban, hasret bırakmada Kandilleri alevlerine Hiçbir gaye için muktedî değiller Dizginleri devr-i âlem almış. Muhtaçlığı, âciziyeti çırpınıyor; haykırıyor “istersen dünyayı çağır imdada” Fuzûlî, Bâkîlik Hayâlî Geceyle gündüz arasıdır vakit Gün çevirmekte, tarihin sayfalarını Bu boşluklu kandillerin içinde Belki denâetinden dem vuruyor, Kandilli alçak insanların. Bu muzlim gecede, kan diler… Kandiller! Cân(ân) havlinde. Her biri giriyor halvet-i Rûhîye(ye) Cânım çekiyor zulmet, zalimdir gece, Ser-be-ser kandillerin yüzünde… Rize-2011 Burak BEKEN |