Sevdalar taşıdık
Senelerce biz yüreğimizde
Öç nedir kin nedir bilmedik
Çünkü onları denize atmıştık
Kucağımızı açmıştık bütün insanlığa
Ve bütün insanlar düzelir diye
Gün dönümlerini bekledik
Gün dönümlerini göremedik

Halbuki biz gökkuşağını görmüştük
Altından geçmek istemiştik
Sonra makinistler ve şoförler
Bize gazete atmışlardı
Biz onları okumuştuk
Dünya küçük müydü o zaman?
Elleri ayakları nasırlı insanları sevmiştik
Yüzleri harita gibi insanlar...
Çünkü mavi atların mavi şehrinde
Biz o insanları tanımıştık
Ama yüreği nasırlı olan insanlar
O şehre giremedi
Biz onları asla sevmedik

Eskiden evlerimizin
Bacalarından çıkan dumanlar
Kucaklaşırlardı birbirleriyle
Şİmdi onlar bile birbirine soğuk
Halbuki sevinçlerimiz aynıydı
Ağıtlarımız aynı
Şimdi ise bir şeyler değişmiş
Toprak bile kendi renginde değil

Yağmurlu bir gün
Atlarımızın yeleleri ıslak
Gidiyoruz mavi atlarla bu şehirden
Ve dönüyoruz tekrar
MAVİ ATLARIN MAVİ ŞEHRİNE