VİCDANIN GÖZYAŞLARIOturdu bir ağacın gölgesinde, Böğrüne ok saplandı meçhul yaydan ! Gönlünde trenler aşk bölgesinde; Dumanlı dumanlı çıkmışlar raydan! Kalktı o gölgeden ağladı birden, Kömürden bile kapkara bahtından. Baktı utandı elindeki kirden; Oysa yüreği sultanlar tahtından ! Gitti evine tüm çatısı çökmüş, Eve girdi gebe karısı ölü ! Son nefeste kanlı gözyaşı dökmüş! Gözünde gayrı dünya sahra çölü! Döndü kan ağlayarak cenazeden, Çekiç, çivi bitti evin tamiri. Ayırdı zalim, eşi firuzeden! Ne hakimi dinler, nede amiri ! Vardı kanlısının hızla yanına, Baktı pis yüzüne vurdu silleyi! -Nasıl kıydın Rabb’in verdiği cana ? -Sürdürme dededen kalma çileyi ! Çıkardı eşinin cepten resmini, Yutkunup gösterdi kanlı katile! -Yücelttin değil mi lanet ismini ? -Döndü mü pis kalbin şimdi tatile ? Birden kanlısının yaşları aktı; Aldığı için bir kulun ahını ! Vicdanı kalbinde taşları yaktı ; Görünce erinin ahla vahını !!! Serhat ERTAŞ ( Şiirden Adam ) |