3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1367
Okunma
Uzaklarda olunca insan,
Bir başka özlüyor,
İstanbul’daki evini,
Aralık pencereden giren ılık meltemi,
Tavadaki istavriti,
Masada yarım kalmış dubleyi,
Ve boğazdan gecen gemi düdüğünü...
Uzaklarda olunca insan,
Bir başka seviyor kızlarının büyüğünü, küçüğünü...
Uzaklarda olunca insan,
Bir başka özleyip düşünüyor,
Acaba ne yapar onsuz,
Evinin direği, hayatının yarısı,
Karısı...
Bir türlü sonu gelmez bu özlemlerin
Basınca efkâr,
Gerçek olan şu anda,
Ne yar ne de diyar.
Ortada katman katman dolu kar
Ve bu sevgi ile sızlayan bir yürek var.
M. İlhan Günay
Şubat 2007, Novosibirsk / Rusya
5.0
100% (1)
Cevap Yaz