"Nerdeydin sen?"
Bu soruyu her sorduğunda,
tek bir cevap geliyor aklıma:
"Senin olmadığın her yerdeydim ben"

Oysa bir sebep olmalıydı bize,
karşılaşmalıydık...
yürürken İstiklal Caddesi’nde,
yanyana geçerken çarpışmalıydık.
"Biz" olduğumuzu anlayıp,
işte o an çarpılmalıydık.

Ya da aynı sokağın
çocukları olmalıydık biz
misket kavgası yapmalıydık,
bir küsmeli,
bir barışmalıydık.
saklambaçta kurt olup,
hep birbirimizi kurtarmalıydık.
çamurlu bahçesinde evlerimizin,
"çivi" oynamalıydık.

Belki deli akarken kanlarımız,
sol yanımız
haykırırken özgürlüğü meydanlarda,
halayda omuz verdiğim sen olmalıydın.
ya da coplar zincirinden boşalmışcasına
inerken sırtımıza,
sen kan revan içinde
yatarken kaldırımda,
ben bulmalıydım seni.
bıkmadan, usanmadan
hiç tanımadığım dava arkadaşımın
başucunda oturmalıydım.
günlerce sana bakan
ben olmalıydım.

hepsinden önemlisi;
başka sevdalarda yanmamalıydık.
yüreğimizdeki tek yangın
bizim aşkımız olmalıydı.
böyle yorgun gönüller taşımamalıydık.
sana ömürünü veren,
seni bekleyen
ben olmalıydım...

Ama değilim işte.
ne değiştirmeye gücüm var geçmişi,
ne de hakkım var yaşamaya seni.
dünyayı yakmaktan
beter ederdim de senin için,
küçücük bir umudum yok şimdi.

Bu geç kalınmışlık için
kader bir gün özür dilemeli...