Giderken her şeyini koparıp almıştın benden
Umudumu hayallerimi ve tüm sevinçlerimi
Yırtarak almıştın benden hiç acımadan
Ve ardına bile bakmadan çekip gitmiştin…

Giderken gözlerinden öpmek istedim
Gözlerin çok kem bakıyordu
Bakışların beddualı kalbin sanki hiç yoktu
İçimde suskun, içimde yetim,
İçimde çok hırpalanmış bir çocuk,
Elleri kolları bağlı ağlıyordu
Hele o gidişin, beni darmadağın edip gidişin,
Sanki bütün yüreğimi dağlıyordu...

Hani her şeyini alıp götürmüştün?
Hani senden zerre bile kalmayacaktı bende?
Şimdi gel gör ki;
Söküp alamadığın, o darmadağın, o kanayan,
O bin parçaya böldüğün yüreğin kaldı bende

Bir sevda kırıntısı,
Bir de o beddualı, O içimi kor gibi yakan
Fettan gözlerin kaldı bende
Saçlarının kızıllığı, ellerimde ellerin
Yüreğinde yüreğim, gözlerinde gözlerim
Aklımdaysa hep o gidişin kaldı...
Ve sen bir yüreksizin yüreğine hapsedip yüreğini
Küskün bir şafakta, elveda bile demeden çekip gitmiştin…
Gel gör ki;
Bir sen kalmışsın bende
Bir sen kalmışsın yüreğimin en derininde
Yarım da olsa, umutsuzda olsa
Ve imkânsız da olsa
İçimde kalmışsın işte...

Şiirime yorumuyla can katan değerli dostum İsmail ACAR’a teşekkür ederim...