Şehrin kenar sokaklarında yaldız cepkenli çocuklar görürdüm
Sırmalı başlıkları kapatamazdı çıplak ayaklarını
Masmavi gülümsemeleri can verirdi hayata
Yollar imrenerek beklerlerdi geçecekleri saatleri

Ceplerinde hayatı taşırlardı küçücük avuçlarına sığdırarak
Kırılır endişesini ben onlarda görmüşümdür daima
Peşlerinde sürüklenen rüzgâr bile uysallaşırdı
Kir içinde kalmış ipeksi tenlerine değince
Yağmur görünce onların yürüdüğünü
Sıkardı kristal bedenini acı vermemek için
Bütün tabiat titrerdi üstlerine, bütün yıldızlar yollarını
Aydınlatmak için çalışırdı,
Hepsi bir şiir, hepsi bir hikâyeydi, hepsi satırlar arasına
Gizlenmiş birer hayattı
Hepsi de bilirdi ki
Onlar şairin iki dudağı arasından çıkmış
Kendi mahrem hayatının birer parçalarıydı.

Ahmet Konukseven