KENDİNİ DOĞURUR ŞİİR
İklim bozulması yaşıyor gönlüm;
Sancı sancı acı doğuruyor Bıçak bıçak kasıkları... Baharın ilkinde dil çarpması, Aşk kasırgası vurur... Dağları kurşunidir sözünün, Cümlelerin heyelandır dağarcığımda ... Yazın zemheridir,kar lapa lapa Yolları kapanır sevdamın Her mahalli kör kütük Kışı sevahir... Kavurur içimi Kumlanır,dinginlenir adıyla… Giden gelmez,çıkmazlardan Hesap sormaz kimseler... Yüreksel ısınma diyorlar amma; Bir tek sonbaharı değişmedi ; İklimlerimin... Hep sarı,kızıl ve acımasız... Seven gönlüme inat; Üçüz doğuruyor insanlık Hiçler ve heplerce yaşayacak... Önce Medeni/yet/(i) doğurdu ana/sır... Sonra Hürriye/t kız/dı...doğan Hayırsız evladım diyecekti ; Bu son doğana...Cinayet/ti adı.... Adın batsın... Bir tek şiir yaşatır, sevmeleri Bir tek şiir doğurur kendini Kimseyi kırmadan Kimseleri kırdırmadan… İbrahim ERZURUMLU |
ne güzel sonlanmış şiir
tebriklerimle, selamlar