Ey gönlümün Rast perdesi,
huzurum,
dünya sefamın neşesi,
dosdoğru,
ok gibi hedefim...
Baş ağrımın ilacı,
damarlarımda çağlayan pınarım,
ey sevdiğim,
başımın tacı...

Nihavend oldun bana,
kuvveti senden aldım.
cefadan sonra sefayı,
yedi düvelle,
cümle alemle barışık olmayı,
senden aldım duyguyu,
sevmeyi sevilmeyi...

Hüzzam oldun ilk zamanlar,
tiz perdeden aktın yüreğime,
bazen segah,
bazen hicaz olup dokundun tellerime...
Karasevdayı tattırdın,
hançer oldun bu sineye...

Küçük sevgili oldun bana,
Hüseyni makamında,
kararlılığı,
güvenmeyi öğrendim nağmelerinden.
her an hayat pınarım oldun,
buselik beşlisi oldun yanağımda.

Derviş oldum,
yatsıdan sabah gün ışıyıncaya kadar,
tellerde ezberim oldun,
yaradana giden yolu gördüm,
gözlerindeki ışıktan,
dilinin şakımasından,
hicaz makamında buldum
yaradan’a kavuşmayı...

Uşşak oldun sevinçlerimde,
dağları sökecek kuvveti buldum kendimde,
Ulubatlı Hasan oldum burçlara bayrak diken.
bazen alt perdelerde seyrettim,
Pir sultan oldum,
Yunus oldum,
Mevlana oldum,
aşk’ı sevdayı sende buldum...

..........................Ahmet MORAN