gün usulca soyunur
karanlığa boyanır;
teni yaldızlı mavi
teri çöker teninin üstüne
ince bir yağmurdan sonra ferahlayan mavi
karışır suskunluğuna şehrin.

gölgesini ardına saklayan adam
çıplak ayaklarıyla karışınca kaldırımlara
necip fazıl’ın dizelerinden dökülüverir manzum
lirik bir aşka mütemadiyen.

kumrular gece sevişince
akasyaların kök diplerinde
cereyan eder belirgin bir telaş
ıslak bir ıslık dökülürken dil üstünden
nağmesi yazılır agora meyhanesinde.

yanıbaşında deniz olmasa da
gölün buğulu rengi
kaymak gibiydi gelmeden önce
ilk öpüşlerine benzeyen sevgilinin
saçlarını yana çevirince
rüzgarından üzüm kokusuna karışan marifet.

tenhalıklarda,sazlıklarda
yürümeye tek başına
sabahın horoz sesleri
belki bilinmez mezarlık sesleri
rüzgar,ah!yaralı beste
yattığın yerden kalk artık!

"mezarlığın taşlarında rüzgarın sesi
ağ örer örümceğin ağlarına."


20 ağustos 2007
01.44