Bazen…
Ve güneş yeryüzüne iner bazen, aydınlanırsın.
Dolunay doğar köşedeki evin penceresinden Hem de gecenin zifirisinde. Isınırsın. Yanarsın. Kaybedersin yolunu, yağmur akar sele döner Katar senide önüne, kıpırdatamazsın kolunu kanadını Bittim artık dersin. Kapatacakken gözünü dünyaya Bir can simidi atılmış gibi boynuna, çeker seni, gözleriyle Sevinmeden üzülmeden üşürsün, deli gibi titrersin bazen. Yaşamalımı? Vazgeçmelimi? Direnmemelimi? Bilemezsin… Biriktirdiklerini en yakın çöplüğe gömmen şart olmuştur artık Yerini hatırlamayasın diye hiçbir emare bırakmadan hem de. Düşünmenin zamanı değildir aslında, yaşaman gerekir bazen… İstanbul |