Ne büyük ödüldür
Ne koca gururdur

Heyt be, baba.
Baba olmak!
Kolay mı?

Değil…

İlk haberi aldığında
Başlar heyecanın.

Başına neler gelecek oysa
Bilemezsin o sıralar.

Günleri sayarsın
Haftaları, ayları.

Vakti gelince
Çığlıklar eşliğinde
Beklersin, dokuz kere
Doğurmuş gibi, perişan.

Müjde dediler mi,
Nasılda rahatlarsın.

Sonra getiriverirler
Kucağına veriverirler
Titrersin, şaşarsın
Afallarsın, hem güler
Hem de ağlarsın
Babasın…

İlk evlât
İlk gözağrısı

İlk ciddi sorumluluğundur
Zor günlerinin ilkidir oysa

Büyür, sende öyle,
Öğrenir, sende öyle.

Baba der bir gün
Yine ağlarsın, mutluluktan
İçin sığmaz içine, uçarsın

Emekler, yürür
Düşer, kalkar, büyür

Sorar, cevap verirsin
Sorar, cevap veremezsin

İster, alırsın
İster, alamazsın
Utanır, sıkılırsın.

Yemezsin, yedirirsin
Giyemezsin, giydirirsin
Gezemezsin, gezdirirsin

Bir palto ile
Beş on yıl gezersinde
Onu tiril tiril giydirirsin

O mutlu olur, sen daha mutlu olursun
O hasta olur, senin canın daha çok yanar

Büyüye, öğrene, sora
Geçer boyunu bir gün
Bir ona bir kendine bakar
Şaşa kalırsın…

Sonra gider evden
Önce okul için, sonra
Arkadaşlarıyla, tatile
Gezmeye, tozmaya
Genç ya, duramaz
Kanı kaynar, sığamaz eve.

Zaman geçer
Akları artar saçının sakalının,
Yanında kendi gibi genç, bir hanımla
Geliverir karşına bir gün, yine şaşarsın
Evleneceklermiş! Öperler elini.

Ne mutlu. Şükür…


26 Mart 2011 – Cumartesi / İstanbul