Soğukkanlı Naftalin Kokusu
hüzünlerimin dikenlerini kopartarak
dimağımın yaralarını sağaltıyorum aklı karışmış şiirler doğuruyorum mor sabaha... kaygılarımın her göğe değişinde kıyılarımı yıkardı mavi düşerdi tuval üzerine uzağımdaki gelincik hırıldamazdı nefesim devrik yokuşlarda gölgem biçimli gamzemdeki çocuk gülerdi haylazca... şimdi hevesi kırık imgeler sızlayan kirpik uçlarımda üşüyor kanı bozuk kalıpsız karakterlerin kokuşmuş nefesleri toprağımı tırmalıyor... birgün dönecek ruhum elbet kabuğuna rüzgar son repliğini söylerken telaşsızca damarlarımdan çekilecek yaşam naftalin kokulu öyküler doğacak dünden kalma yarınlara... f.huy |