’yarım kalmış bir ömre, henüz onsekizindeyken kaybettiğimiz ağabeyimin anısına’

Sen seksenbiri yarım bıraktın

Küçüktüm
Altı yaşındaydım henüz
Sımsıcak gülücükler hatırlıyorum düşlerimden
Suretini ise resimlerinden

Ankara’daydık
İlk topacımı seninle çevirmiştim
Hastahane bahçesinde şen çocuklardık
Yemyeşildi
ve sanki bir piknik alanındaydık

Sen seksenbiri yarım bıraktın

Büyük adam olacaksın diyordun
Sesini hatırlamıyorum ama
Eminim
Gülüşün kadar sıcaktın

Sonra sessizlik oldu birden
Bir yıldız kaydı göğümden
Yaprakları döküldü ağaçlarımın
Kalabalıktan biri
’öldü’ dedi ansızın

Sen seksenbiri yarım bıraktın
Beni anlamını bilmediğim
Acılarla tanıştırdın.

Bırakıp gitmiştin çocukluğumun kalanını
Bense senin öğrettiğin gibi
Topaç çevirmede ustaydım.

Artık ebediyyen Ankara’daydın
Ve birlikteydi seninle
Yüreğinin yarısını gömen
Otuzaltısında bir anne.
Yükümüz ağırdı
Sende bulamadıklarını
Bizde arayacaktı.

Yıllar geçti aradan
Yine yemyeşil bir alan
Sakinlerini ağırlıyor
Karşıyaka mezarlığında
Sessizce uyuyan

İliştirilmişti resmin
Mermer mezar taşına
Yakışmıyordu işte
Onsekizinde bir fidanın bedeni
Bu sessiz beyazlığa

Sen seksenbiri yarım bıraktın
Keşke hep bizimle kalsaydın...

Murat ORHAN