birileri; bana cevap vermeli...!
suskunluğa mühürlememeli bu şehir
kanayan müren dudaklarını
şafakları tutuşturan bu güneş
kadavra sessizliğiyle doğmamalı
gümüş ibrişimlerini döşerken yeryüzüne
intihar sessizliğine bürünmemeli ay

adının anılmadığı gecelerde
intiharın alfabesini bağışlıyorum
karanlığın gözlerine sürme diye
tüm methiyelerim soylu bir öfkeye
öfkelen, öfkelen, öfkelen
zaten bir adı da öfke değil midir aşkın?

sabra yüklenip doğrulmak zamanı
yağmurların yıkadığı dağların öykülerine
bu şehirde çocuklar gündüzden de korkuyor
artık zillere basıp kaçan hiç bir çocuk yok
sonu gelen masalların fitilini yeniden tutuştur
son yeşilin üzerindeyken peygamber böcekleri
umud et, umud et, umud et
zaten bir adı da umut değil midir aşkın.

bizim hiç ’yara’mız olmadı, hiç gocunmadık biz,
masal gibi sevdamızı taşırken, gözlerimizde
’Yare’lerimizi muska gibi yedi kat bezlere sarardık,
Ve kim görse,kudururdu, Kim duysa,iflah olmazdı,
metropollere inat,ellerimizde taşırdık fesleğenleri
zaten hüseyni bir intihar değil midir aşk dediğin