usulca ilişirdi masaya .
çabucak bitmesin diye,
ucundan, ucundan yerdi yemeğini,
yavaşça, korkarak, ürkek, tedirgin

öyle uçsuz bucaksız hayalleri hiç olmadı
haddini bilirdi, ve ne güzel nakışlar dizerdi kışlık patiklere
korkar emanet edemezdi çocuklarını lastik terliklere

dört mevsim de evinin içindeydi
en büyük oğlu sekizinde,
ilkbahar
bir ufağı altı,
ilk baharın son demi
bir ufağı,
baharın ta kendisi, nasıl güzeldi
kocaman gözleriyle

sonbahar’sa, dizlerindeydi
soğuk bir yel dolaşırdı her daim
kış; başından eksilmezdi
alnında kötü bir yazı gibi kaim

haftanın dört günü temizliğe giderdi
dedim ya, korkardı
emanet edemezdi hiç kimseye
ne baharını, ne de ilk baharını
sırtlar götürürdü, kapıyı kilitleyerek
kışını, sonbaharını.
temizliğe her gidişinde,


Bir akşam iş dönüşü sokağa girişinde,
alevler karşıladığında adımlarını,
ağlayamadı, beceremedi.
bağıramadı bile .
pıhtılanmış kan gibi yapışmıştı
gırtlağına yoksulluk .
ölmeliydi o an ölmeliydi.
onu bile beceremedi .
lâkin onun hiç bir suçu yoktu .
hatta hiç kimsenin suçu yoktu
ne fakirliğin,
ne de çocukların .
tek suç çakmağın rengindeydi

o gün, bugün dizlerinde sonbahar,
başında kışla dolaşır .
rüyalarında durmadan patik örermiş
küçücük ayakları saracak
hey hat, ne ilk bahar bulabildi kendine
ne de bahar, ellerini ısıtacak.