Derken yağmur yağdı şehre...
Kırmızı odaların büyüsü, aktı birden siyaha.
Bütün kadınlar doldu geceme ansızın, hepsi bir!
Biri, hepsini yıkamış olsa da kırmızıyla; hepsi bir...
Ruhumdan soyunup bedenimi, geceni terk ettim...
Umarım rahatsındır artık yatağında, boğazlarken gecemi.
Küçük kafeslerde büyük hayaller kuruyorum artık sen gibi.
İyiyim ama şimdi, herşey yolunda, merak etme beni.
Yolunda yalnızlıklarım, herşey yolunda!
Yalnız; yüksek dozda pişmanım hergece, eskisi gibi!
Şehrin ışıkları da aldırış etmiyor yağmura.
Yalnız benim ışıklarım...
Mutlu yüzler fısıldıyor sabahı geceye ama karanlık.
Yalan dolan sevişmeler, sahtekar gülümsemeler ama sabahı doğuruyor heyhat!
Birtek, depresandan bozma gecelerde titremiyor ellerim,
Aramıyor gözlerim seni sabaha karşı, derken uyuşuyor ruhum sessizce...
Seyrekleşiyor senden kalma alışkanlıklarım.
Kapatıyorum gözlerimi sakince, mutlu mutlu öldürüyorum sendeki beni...
Dur! kapatma ışıkları, korkutma yalnızlıklarını dur...
Alışmaya çalış !


Atakan YORULMAZ