Filarmonik sessizliğinin,
içleri ürperten çığlıklarına, meçhuldüm.
Failim olacaktı; dur deyişin.
Geleceğime, müebbetti zira geçmişin...

Kahırlar uzanıyor sırtıma, boylu boyunca;
ellerinle sıvazlıyorsun, acılarımı.
Yorulduğumca, yüklüyorsun küfeme ahlarını, usulca.
Daha da bir aşkla yakıyorsun geceyi, yapma !

Eskiye özlem olacaktı mesela, yarına mirasım.
Açlık sınırında, ölümü gözlerken hep bir yanım.
Yaşamaya razıydı gönül aslında; bir lokma aşsız,
aşksızlıktan, ölü doğmasaydı eğer, çocuklarımız...

Yeşilin, yeşil doğuşuydu gözlerin; toprağın kahvesine inat.
Eloğlunun, gözüne değmezdi, gözlerinin yeşili.
Severdi ve gururdu bitiş çizgisi.
’Ufuk çizgisinde, hep bir muammaydı lakin ertesi’

Ve sen, yeşil gözleri kör kadınım !
bir sana ağmaydı yarınlarım,
sonsuza dek, sendeydi sol yanım,
Ama hiçbir zaman, yuvam olmayacaktı; sol yanın !


Atakan Yorulmaz