Evvel Zaman Içinde Cihanda Mutlulukmuş Adı
Mutluluk derlerdi, evvel zaman içinde; adı buymuş.
Kömür karası gözüyle süzülürmüş ya, çeşme başında esmer, eşarbı, sırma saçlarının bekçisi herdaim, namusu aşkı, adı; baharmış... Dedim ya efendim, eskidenmiş çok eskiden... Diller, destan edermiş eşe, dosta; adı aşkmış... Beyazlar ala, bir kurdelalarla bulanırmış o zamanlar... Aşkın adı; aşkmış, sevdanın ki; sevda, yokmuş öyle dalavere ! Bir ömre bedelmiş, bir bakışı yarin, asırları çürütürmüş bir gülüşü, o esmerin. Şu ana, bedel mi biçilir efendim ? Kelimeye kifayeti yasak kılmadı mı o; namusdan bi haber ? Ele göz koymadı mı ? kaldırım yosması, a dilber ? Yare söz verip, kir olmadı mı ele, oldu ya; ölüme değer... Bir çırpıda kör kuyulara atmadı mı yari ? Zamane aşkı efendim, ölmek mi lazım yani ? Kiriyle kan olsun toprağa, ellerin odasına şenlik; kendi gününe zehir olsun sonunda... Atakan YORULMAZ |
Eskinin herşeyi başka güzeldi,
yaşanan herşey içten samimi ve hakikatten özeldi..
şimdi ne ar kaldı ne haya..
normal oldu herşey ayan beyan ortada..
Saygılarımla