FIRTINA
İstemez doğa ana,
Baharda kopsun fırtına, Gelirse böyle bir hal başına; Karşı koymalısın rüzgarlara, Asırlık bir çınarca. Bırak dökülsün yaprakların, Nasılsa çiçeklenir yeniden İhanetiyle kalır rüzgar, Mevsimsiz fırtınasıyla. Savrulunca tüm yaprakların, Dallarım yine senle kalacak. Yeniden koşacaksın merhabaya, Yersiz ihanetlere alışacaksın. Önce bir sessizlik olacak, Yağmur dallarınla buluşacak, Güneşin ilk ışığı süzülürken, Buna yanlız aşklar üzülecek. Fırtına dinmiştir, Tüm yapraklar savrulmuş, Dallarınla bir başınasın. Artık çiçeklenme zamanıdır, Ömrünün belki en zor anıdır. Bu acı fırtınayı unutup, Yeni bir yaşama başlamalısın, Bırak savrulanları boşa arama, Yeni yeşereceklerle yaşamalısın. |
arkamızda geçmişimizin kovalayanları...
köşe başında gelecek kaygıları...
kutlarım dizelerinizi
güzeldi
saygı ile