oysa "kal" demedin cancağızım................"kal" çıksaydı iki dudağını arasındaki gizemli uçurumumda demedin oysa. kuru bir söz lakırdısı peyda oluverdi ’"bitmesinden" başka hiçbir şey demedin ki cancağızım öyle kuru öyle soğuk öyle yaman geliyordu ki yüreğime aşk bu kadar kolay mıydı?bir adım kadar yakındık hicranın koynuna "kal" diye haykırmanı beklemiştim oysa. ben, senin maviliğinde boğulurken beni böyle bırakmaya göz yumuyorsun... bu kadar mıydı aşkın mâşuğum? bir anlam olmalıydı yüreğindeki yerimin İstanbuldaki martıların feribottan simit atıldığı zamanki gibi yaygara koparmanı istiyordum oysa yüreğimdeki melodileri hiç mi duymaz mısın cancağızım.............. gözündeki Marmara"nın maviliğini de uçurdun şimdi. nereye gittiler bilmiyorum geri dönerler mi bilmiyorum. İstanbul bir anda boşaldı mı ne! neden bu kadar sessizleşti Eminönü? cami avlusundaki güvercinler bile uçmaya yeltenirken neden artık kulağıma birkaç cızıltı kalıyor esen rüzgarı bile duyamıyorum her şey seninle mikaldı cancağızım yüreğimi; yüreğimi bana bırak lütfen! hicranın rehberliğinde çıkmaz yollara yönelirken kucağında bir yığın düşle karşıma çıksam göz yumduğum sözlerini unutsam hemencik Sen de benim tutunacak dalımsın vefalım.............. kabus muydu yaşadıklarım "BİTTİ"deyişim öylesine birşeydi, öylesine sıradan, şakacıktan... "HAYIR" demeliydin! verdiğin sözlere ne oldu peki cancağızım? kıyametler koparmalıydın yüreğimde yollarıma gidemeyeyim diye engeller koymalıydın gözlerindeki Şems olmadan yaşamam biliyorsunuz beni yolumdan alıkoymalıydın. "kal" demeliydin. defalarda "kal" demeliydin. belki böylesi daha iyi oldu. "kal" deseydin kalırdım. hem de seve seve kalırdım. güvercinler de kalırdı,sana taparcasına kalırdım demedin oysa! kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken. cancağızıma hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek yarımımdın nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek... 22/02/2011 gordion |