Bir bardak; çatlak, renksiz, yuvarlak, kötü bir adam gibi sessiz...
Küfreden bir soba; kızgın, kırgın.
Duvarlarında yavaşlatılmış bir nefes, geçmişe dokunuyor tırnakları ruhumun.
İzbırakmadan yürüyor donuk bedenim,
Kendine küs, kendinden merhamet bekleyen bedenim...

Ne biri olmalı, ne de ben; dökülmeli görüntüm desenleri eski perdeden.
Hepsi hepsi, söylendiği kadar unutulan bir efsane gözleri dolduran;
Sarı bir lambanın anlattığı tek sesli bir notadan ibaret bir roman aklımda kaybolan.
Ne yeşil bir renk, ne de sıcak bir sohbet bir bardak suda canlılık beklemek;
Kıvışlayıp gelen bir bahar, beyaz bir çiçek ellerime seslenecek...
Donuk koyu kırmızı mavi, ne pişmanlık ne korku gerçeği anlamak.

Çizgileri gecenin müziğiyle sessizliğin , koşuyor durgun durgun;
Duvarlar, en belirgin, en gerçek yalan aklıma tikenli teller gibi sardığım.
Suçsuzladım suçumdan kurtulmak için, günahlarımı taşırken ellerim;
Red ettiğim kadar arzuladım; kavuşmaktan kaçarak kavuşmayı diledim.
Konuşan bir kara renksiz görüntüleri yalnızlığın ve hiç birşey anlatmayacak kadar uzak.

“Zincirleri kanı tadıyor köleliğin”, anlama sen de bu cümleyi;
Anlatmasın hiç bir mantıklı gerçeği senin söylediğin gibi.
Rüzgar karşı çıkmalı sıcak bir öğlenin tenime eziyetine.
Sorma nere gider bu gemiler ? baktığın kadar uzaklara dökülür bu renkler.
Bir anlamı yok sembollerin bir anlamı yok gerçeğin.
Donuk koyu kırmızı mavi, ne pişmanlık ne korku....