MOR İNSANSIZLIKBir o kadar açık oldum Bir o kadar kapalı Gerçek sandığım doğruları Yanlışlıklara inat bildim Oltalarımı denizlerimden çok çöllerime attım Tuttuğum hiçliği Sevinçle karşıladım Ne kadar da masum değil mi çocuklar Onlar için de bir umutsuzluğu benimsedim Geçerken zamanım kapaklı bir saat eskiliğinde Gelecek bildiğim bu dünya nankör ve kalabalık bir Gömütlükten ibaret olduğunu insan gözünün alışkın olduğu Tablolar gibi Yakılıp yıkılacak bir eser olduğunu Kırılırken kalbim yansımış yüzlerden anladım Sanata küfür denilerek gizlenen eller gibi Yüzler gibi türlü Bir sazı tutarken asılan Pir’im gibi Derim yüzülmüş Nesimi gibi Dönmüyorum yollarımdan Vazgeçmediğim gerçeklerle doğrularım aynı çatı altında kalıyor Söylemeliydim önceden Biz dünyaya ikiyüzlülüğü getirdik Hainliğe açık kapılar bıraktık Yalanları açıkça dile kilitledik Pencerelerimizde düşman besledik kardeş bildiklerimize Aslında biz dünyaya Mor bir insansızlığı getirdik Ne kadar yazık ki ? Olana olduğu gibi davranmayı hiç bilemedik. METRUK ASAL İLENÇ |