SOKAK ÇOCUĞU
mavi bir gecenin sessizliğinde
elindeki tineriyle yapayalnız bir sokak çocuğu... kahkaha atmasını unutmuş çocukluk düşlerini ise çoktan yitirmiş bir yalnızlık oyununda. ne zaman bir baba-oğul görse inadına kaçıyor kuytulara zaten bu yüzden değil midir kimsesizliğini hatırlayışı hunharca? bu kahpe dünyanın yalnızlığında çıplak kaldırımlar oyuncağı yırtık elbisesi ise sahip olduğu tek varlığı! yine de mutlu olmuyor mu bazen? bir paket daha kağıt mendil sattığında ya da bir camı daha parlattığında... ve henüz on üç yaşında günden güne gidiyor bilindik bir sona tadına yeni yeni alışmaya başladığı ucuz bir şarabın tadıyla! |
Bravo efendim.