Anlamsız Şiir (T-U-H-A-F)
bana hep tuhaf dediler ölümüm boyunca
kefalet ödedim sırlarıma ve kadınlarıma şövalye gibi hissetmiyorum kendimi yoksulluğu çok iyi bilirim oysa hiç yaşamadım özensizim giysilerime ve sevdiklerime donum bile yırtıktır genelde sabır utanç sona eren huzur tahammülü çok iyi bilirim oysa yaşamaya bile tahammül edemiyorum nasıl da abartırım her şeyi seni beni aşkı ve kimsesizliği güneş birikiyor omuzlarında neşe ve hüzün çalınıyor duymayan kulaklarımda özgürlüğü serserilik bilirdim oysa hep tutsak bir serseri oldum korkuyorum seni bağlamaktan ve nefretimin telleriyle süslemekten arayanlar beni bulamıyor artık vurgun yemiş gibiyim ayrılacağım ama gitmeden önce ilk ve son kez sarhoş olacağım |