Anlamsız Şiir (NEF)
geceler kupkuru
gündüzler ıslak metaforlarla konuşuyorum sevişirken bile tek başıma tut beni sıkıca ama bırak iskeleler kayıksız sevgisiz sokak köpekleri gibi sevişen orospular görüyorum rüyamda yalnızca aşk için nefes alamıyorum ama içiyorum bin yıldan beri bu şehirden hem nefret ediyor hem de onsuz yaşayamıyorum güneş karanlık evren kaçıyor benden kara deliklerle oyalanıyorum içimdeki mesnetsiz iddialar var haklı kurbağalar sürüngenleri suçluyor yalnızım kalabalığın içinde tek başıma kalamıyorum ama sonra tekrar başa dönüp sonum olacağını bilerek onu düşünüyorum |