ZÜMRÜT
Gençliğim kadar değerlidir bende yerin.
Kadere inat ellerimden bırakamam seni eririm.
Kimse gözüme gözükmez edilse mahrem bir sohpetin.
Zavallıyım, bitkinim, acizim dilinin kıyısında herşeğim.

Bu kadar sevgi yoksunu olabilirmiydin ey! sevdiğim.
Hiç mi? sevmedin sevilmedin ey! zalim.
Peki benim bu mağsum kalbimden ne istedin.
Güneş kadar güzel gece kadar uzun muydu? nefretin.

Yağmur sevme dedi, ıslatır gözlerini.
Rüzgâr sevme dedi, savurur küllerini.
Hüzün sevme dedi , benden acımasıs kandırır seni.
Onlar beni düşündü de bir sen sevemedin beni.

Kıymetin yanımda canımdan yüce.
Değişir miğim? nefretini bile en üstün güce.
Son nefesimi uğruna eda ederim, koskoca bir hiçe.
Yaranamam canparçam uçurum dibi, kaskatı yüreğine.

“Kime dert açsam” derim açamam yapamam.
Bukadar onursusluğumu kelimelere sığdıramam.
Hani aşk her şeye değerdi dediler ya, duygu doktorları bana.
bir merhemde bana sürüversinler bucaksız yaralarıma.

Ölüyorum artık sevin ruhu karalara bulanık nur yüzlüm.
Kurudum, döküldüm, çorak toprağa döndüm.
Artık üzülme tek dileyim mutluluğun, gülümseyişin zümrütüm.
Kendimi yok etmeyi sırf sana yaranmak için düşündüm.

Sevindiren bir haber alacaksın bu sabah kadar aydınlık.
Issız bir kayboluştan bahsedecek boş buaz bir parça kağıt.
Oh! diye fırlatacaksın bir kenara beni savurduğun gibi sonsuzluğa katıp.
Bir an sanada sıra geldiğinde gülüp geçebilecekmisin,
Hayat şeritinden marur, başı dik geçişlerime olunca tanık.

yok be! güzelim o an diyeceksin ki “tutan yok acımasız ellerimden.
Son nefesimi haykıracağım sevgimi kimse yok, bilen yok.”
Sen hiç sevemedin ki değerlim, değer veremedin, düşünemedin.
İster zümrüt tabutunda gel ister pis bir kereste içi olsun evin.

ben seni her şekilde hala beklemekteyim.
ne dünya deyişse ne de o hırçın yüreğin.
Bak! artık anla ne olur, ne büyük sevda besledim.
Bunca çektikten sonra bırak ahirde senle geleğim…
Hayal alemi