Ne kadar istense de çekilemez semânın fermuarı
Ne var ne yok boşaltır göğsünden
S/akladığı ibadetleri bile

Tüneli kazınan yüreğin ucunda , kelepçeli elleriydi bekler sahipsizlik
İşte !
Bir anahtar deliğinden bakıldığında görünen HAYAT . . .

Rabbim sensizliğin gerçeğinden korusun !!!

..................................................................................


Sensizlik bir şamar gibi yüzüme vuruldukça, ben hep sessizliğe sarılırdım dört kolla. Vücudumun her santimetre karesi tutkal gibi yapış yapış bir tutkuyla öpüşürdü hasretinle. Bir ihanetle yeni baştan yüzleşir gibi kilitlerdim o zaman evin tüm kapılarını!

Sarıldığım sensizlik, unutulmuş bir ilahi okur gibi sıyırırdı gecenin ipektengeceliğini ve ben bir tanrıçaya tapar gibi öperdim sabahlara dek yokluğunun yorgun bedenini!

Sensizliğin sonsuz ovalarında yeşeren intihar çiçekleri, fotosentezle değil, kanımla beslenirlerdi geceleri. Çizgisiz beyaz kağıtlarımın üzerine dökülen zehirli bir mürekkep lekesiydi sensizlik, gitgide bulanıklaşarak akardın içime!

Sensizlik, en kalabalık yalnızlığımdı benim, en frenlenemeyen, en şizofren yanım!

Sensizlik; suratıma hunharca geçirilmiş panter pençelerinin bakışlarımda bıraktığı parmakizi! Sensizlik; sessizliğin en yüksek oktavında yazılmış, çığlık çığlığa söylediğim en kutsal ilahim!

Sensizlik; ölüm gibi bir düşten, tam öleceğin anda uyanmak… Sensizlik, en anlatılamayan masalı oysa evrenin, anlatmaya çalıştıkça aslında hiçbir şey anlatmadığını anladığın, anlatılamayacak bir masal sensizlik!...

Sensizlik, bir uçurum gibi akarken yaralı ruhuma, melankolik serçeler çığlıklar içinde kıvranarak ölürlerdi şehrin tenha sokaklarda.

Sensizliği tanımlamaya kalkışınca en hüzünlü haliyle doğardı Güneş, ağaçlar ağlamaklı olurlardı ve koskoca bir sensizlik daha
uykularıma taşınırdı!

Uyanırdım! Yastığımda gözyaşı, yorganımda kan lekesi! İçimdeki boşluğun tüm gücüyle ele geçirirdi tüm hücrelerimi.

Hangi “Düş Sokağı” melodisine demir atsam, içimde birbiri ardına depremler olurdu? Kullandığım alfabeden hangi harfi çıkarsam, içimde açtığın boşluk yok olurdu? Giderken bıraktığın soruların hepsi yetimdi, cevapsızdı, zordu!
alıntı
* * *
*********************************

yüz sürdüğüm her ayrılık perdesinin arkasında kaldı gözyaşlarım
odanın karanlığında hissettiğim duygularım kör kütük şarhoş her zaman
bakışlarındaki ayrılık kıvılcımları öyle yaktıki yüreğimi
buz gibiydi ama bana ateştende yanık geldi sanki
ardından bakarken gözyaşlarım kan gölüne benzedi
boğulmaktı benim kaderim
umutsuz düşlerin peşindek koşmaksa boşlukta yürümek gibi..

bir hikayeydi şiir hüzünler işlerken kelime kelime hafızama gizemli bir anlatıştı yine şiir sevgilerim kocaman gizemli şaireme





mavi gözyaşları tarafından 1/27/2011 2:50:18 PM zamanında düzenlenmiştir.