BİZ İKİ KİŞİYİZ.
Kalabalıklarda ,
Her insan yalnızdır aslında... Ümitlerimizi yağmalayan, Çıkış yollarımızı tıkayan; İnsan kaynayan, Marka mağazalı caddelerde... İçimizi kaybolmak korkusu sarar. Sürtünüp geçtiğimiz en yakın, Parfümünü ciğerlerimize çektiğimiz kadın ; Aslında uzaktır, yabandır bize Kıtalar ötesi kadar... Aslında tüm yapayalnızlık o’dur. Ayakta ölmek gibi zor. Çok şükür biz iki kişiyiz. Dalgaları insandan bir deniz, Dağ dağ gökdelenlerde insanlar kimsesiz Çok şükür biz iki kişiyiz. Bir birimize kilitliyiz. Banka önünde bir dinazor kuyruğu... İhtiyar , uzun boylu,şişman ve cılız... Sözsüz,selamsız ve çığlıksız... Çok şükür biz iki kişiyiz. Şemsiyemiz altında mutlu ve neşeliyiz. Levahası ’Keşke gelmeseydiniz’’yazan, Kadehlerinde kurşun sertliğinde acı yudumlayan. , Önce kahkahalarla başlayıp, Sonra birbirini gırtlaklayan , Teselli meyhanesi ve dolu masalar... Biz iki kişiyiz el eleyiz. Saçlarımızda bahar, Sırtı çıban dolu kalabalıklar... Aralarında terkedilmişler... Ve onların beddualarını alanlar. Belki de hiç iflah olmayacaklar. Biz iki kişiyiz ,saçlarımızda bahar. Dört elimizde bir şemsiye, Üstümüzde bereketli yağmurlar. İki kişiyiz amma ; Dünya bize dar !!! Açılın caddeler , açılın meydanlar... 23/ 01 / 2011 Şükrü ÇAKIR. İzmit. |
Ne mutlu iki kişi olana.
Kutluyorum,güzeldi şiir.
Saygı ve sevgilerimle.