Mevsimsiz bir ilkbahar sabahıydı, kapımı çaldığın vakit.
Ne bir ses ne bir soluk esen dal yaprağından başka
Başka diyordun,
Başkasın diyordun…
Bir fırtınayla kapıma gelmiş gibiydin,
Ölüm kokuyordun,
Bayılmıştın içeri aldım seni
Kendine gelmeni bekledim uzun süre
Gözlerini ovuşturuyor ve “nerdeyim” diyordun…
Aylar geçmişti gelişinin ardından
Eski düzenimin kalmamış her şeyim sen olmuştun birden…
Gözlerin gözlerime değdiği günden beridir, gariptin
…
Daha mutlu, daha şen şakraktım geçmiş günlere nispeten
Keyif veriyordun,
Beni ben olma duygumdan çok uzaklara götürüyordun
…
Geçimsiz bir rüzgârken durgun bir liman oluvermiştin
Başkasın demiştin ya haklıydın
Başkaydım, inanmış ve güvenmiştim
Hiçbir bozuk istasyon rayından çıkmıyordu kalbim gibi
Ta ki sen gözlerime hüzün koyduğun günden beridir
Yağmurlar yağmaz oldu,
Rüzgâr delicesine esmiyordu
Uçurumdu gidilen yol
Gözlerime hüzün bıraktığın gün itibariyle
Morkta yatan cesetten farksızdım
Soğuktan bedenim donmuş öylece kala kalmıştım
Sen gözlerime hüzün bıraktığın günden beri
…
Hüzün koydun gözlerime