Şehrime yaklaşma
İstanbul
Yeter artık çıkma yollarıma Ben şimdi İzmir’e sevdalıyım Sen de var git yoluna. İstanbul Benli anıları göm zamana Ne varsa benden kalan Fırlatıp at boğazın serin sularına Yeni sakinler bul yeni maceralarına Bırak yeniden yeşersin umutlarım Bırak nefes alayım Yaşayayım İzmir’in kollarında. İstanbul Daha fazla eğmeden başını/başımı Ağlamadan/ağlatmadan Elleri üstüme güldürmeden Var git yoluna Git kendine güldürmeden. İstanbul Ben eski ben değilim Ayağıma zincirler vuruldu Bileğime kelepçeler Dilimde kör düğümler Zar zor yutkunuyorum Ne konuşmama ruhsat var Ne başka bir şehri sevmeme İstanbul ben şimdi kefenlere sarıldım Maziden kalma hiçler tutuşturuldu elime. İstanbul El uzatma şehrime Dokunma İstesem de artık sevemem seni Gelemem Gelme. İstanbul Senin olsun gül bahçelerin Meydanların parkların bahçelerin Denizin sahillerin Fırtınan dinginliğin Sana kalsın aşkların da Sen de kaldıkça boğuldum anlasana. İstanbul Yokluğunda İzmir kucak açtı bana Sarıldı Merhem oldu yaralarıma Sen beni öldürmüştün Onunla doğdum Onunla bağlandım tekrar hayata O ne senin gibi ihanet etti Ne de güldü acılarıma Şimdi gözümde aklımda kalbimde İzmir Şimdi o yeter bana İstanbul Çık hayatımdan Var git yoluna |
AMA İSTANBUL'A LAF YOK.İSTANBUL BİR BAŞKA GÜZEL.