Yağmura yürüdüm
Rahmetti elleri
Yağmur yağmur yağdı
Islanan toprağım
Yağdıkça yumuşadım
Çil çil yaşam olup aktım.

Göklere ellerimi açtım
Dedim ki Ya Rab
Ellerimden gelen ne varsa
Yaptım
Senin verdiklerinle sana taptım.
Her şeyim Sensin
Hamd Sensin
Veren Sen
Alan Sen
Varlığın
Yoklukluğun Rahmet olduğunu
Bildiren Sen.
Gönlümün bulutu karardı O an
Gözlerimden sağnak sağnak
Yaşlar boşandı.
Artık,
Akleden bir kalbim vardı.

Gökten inen yağmur
Kimine rahmet olur yeşerir yer
Kimine felaket olur sel olur gider.
Gökten inen vahiy
Kimine rahmet olur hayatın anlamını bulur
Kimine felaket olur küfürle kavrulur.

Hey hay
Büyümek mi?
Saf temiz çocuk kalbini kaybetmeden
Kirlenmeden büyümek.
Meleklerden daha temiz
Kar gibi gönülleriz.
Korkma al ellerine
Eriyen yaşam
Tükendikçe dert ateşinde
Öyle bir süzülür ki anlam
İnsan
İnsan olur
Allah’ın vahyi ile olunca her an.

(Ocak 2011 İstanbul)