DERVİŞ
kaybetmeye başlayınca
gönlündeki yıldızları insan anlarmış artık genç olmadığını; ölüm nefesini üflerken yaşamın tüm vadilerine, anlarmış giderek ne kadar yalnızlaştığını... ve o gitti yaralarımda tuzlu sular... damarlarımda bir ince sızı... bir yeni kayıp daha ekledim sepetime. çözüldü tüm bağladığım düğümler, birer birer arttı söküklerim... o ise sessiz bir nehirdi; yoktu şelaleri, dalgalerı setleri yıkan; akardı mavi gözlerden... dudak kıvrımlarında bir mağrur gülümseyiş kabullenirdi, başkaldırmaz, boyun eğerdi. isyankar değildi kayaları oyup geçmez, yarıklar açmazdı yüreklerde... ve bir derviş edasıyla geldiği dünyadan çekip gitti bir "hu" ile... |