Öyle zor ki insanlar, ben de şiirlere kaçtım
Ne sevdanız anlar sizi, ne yüreğinizi görür aşkın gözü
Yazıyorum, şiirlerim itiraz etmiyor kabulleniyor
Dertliyim diyorum inliyor
Seviyorum diyorum oh oh ne güzel diyor
Mevla diyorum şükür diyor
Hayat diyorum bir yudum su iç diyor
Hüzün diyorum olmalı olacak
Satırlar nasıl ağlayacak diyor

Yüreğimde bir volkan lavlar püskürtüyor
Yanık bir beste dökülüyor kıtalara
Dağılıyor nameleri içli bir şarkı olup
Kâinatın en mahrem sularına

Şahadetim odur ki ben şair doğmadım
Ben şiire susuzdum rahmetiyle lütfetti
Ben benliğimi buldum
Şimdilerde bir meltem esiyor can evimde
Efil efil dökülüyor yüreğimin dili satırlara
Gizli sırlar sanki bir bir ayan oluyor kulağıma
Nereden geliyor bu değirmenin suyu?
Sormayın
Birikmiş bir memba sanki
Şarlak olup akıyor
İçenlere şifa olsun niyetim
Her döküleni kaleme alsam erirdi dağların kar’ı
Vahalara ererdi çöller sözcükler tükenir
Cümleler biter kalem yoklukla ah edip inlerdi
Ey canıma şifa olan edip sözler
Mahreçleri bazen kalın bazen ince ezgiler
Leblerimden süzülen tilavete eşlik eder misiniz?
Ben okusam siz dinler misiniz?
Annemin ninnisi babamın nasihati gibi
Ziya ol yoluma aydınlık yarınlarıma
Muttasıl yayılsın medlerim
Aşk ile yazıp haz ile söyleyeyim.

Melek…
Şarlak: Çağlayan
Muttasıl: Aralıksız. Fasılasız. Hiç durmadan
Med: Uzatma, çekme