Mütevazı Bir Şiirdi Baştan Sona Mevsimlerim
Kâinatı dinliyorum
Müthiş bir seda Tahayyüllere götürüyor Mevsimlerin içinde Tefekküre dalıyorum Beyaz karlar üstünde Toprak ana uykuda Bir müjdeci bekliyor Uyanmak için düşlerinden Beyaz gelinliğini soyuyor üzerinden Baharın habercisi Sürgün veriyor yapraklar Çiçeğe durmuş ağaçlar Kuş sesleridir ruhuma dökülen, Ilık bir rüzgâr gibi Eriyen karlar Süzülüyor toprağa Toprak ana mutlu ısınıyor bedeni Renkleniyor etekleri Sular ısındı bu kaçıncı cemre Ağaçlar meyveye durdu Tablalar bereket gördü Sonsuz nimetler Çeşit çeşit Ambarlar mahsule doydu Ummanlar insanlarla buluştu Yaz günleri güneşle, bedenler şifa buldu Baktım ki uyanan cemreler uykuya hasret Sararıyor beti benzi ağaçların Hilkatin manası bu dökülüyor yapraklar Toprağa dönüyor, özüyle buluşuyor Su ve toprak mayası hayatın İçti hayat suyunu toprak, Mütevazı bir şiirdi baştan sona mevsimlerim Ben hayatı su gibi içip toprak gibi öperim Melek… |
Bunca zaman ne geçti. Ne yaşadım,yaşadıklarımdan ne öğrendim. Şair bir gönderme yaparak bitirmiş dizesini… Gizli ahitteki sırrı ifade eder gibi. İki denizin birleştiği yerde. Kırmızı balığın kulağına üflenen sır gibi.
Dili oldukça sade, bir avazda okutturuyor kendini…
Emeğine sağlık, yeni kelimelerde buluşmak dileğiyle.