İskender Pala

Hâtır-ı uşşâka düşdü macerâ-yı Kerbelâ
"Bism-i Şah, Allah Allah!..Salavatullah ya Hüseyn... Selamullah ya Hüseyn... Şehidullah ya Hüseyn... Cennetullah ya Hüseyn.... Erenler himmetine, er Hak Muhammed Ali’nin aşkına... İmam Hüseyn Efendimiz’in savm-ı atşanına (susuzluk orucuna) ve Kerbela’da şehid olanların ervah-ı tayyibelerine ve niyet-i matem Hz. Fatıma Zehra’nın şefaatine..."


Aşure ayındayız. Adem’in tevbesinin kabulünü, Tufan’ın son bulup Nuh Nebi’nin gemisinin karaya çıkışını, Musa’nın Firavun zulmünden ve İbrahim’in Nemrut ateşinden kurtuluşunu, Süleyman’ın tevbesi ve Eyyüb’ün şifa buluşunu harmanlayan günde... Ne ki bunca sevince karşılık ciğer yakan bir gün de... Bayramdan ziyade matem gününde... Süslenmeyi, gülmeyi, sevinmeyi bertaraf edip oruç tuttuğumuz günlerde... Ve içine on hububat katarak pişirdiğimiz aşure ile orucumuzu açtığımız onuncu günde...

Aşure deyince akla Kerbela gelir, susuzluk gelir. Altı aylık bebek dahil 73 canın, gürül gürül akmakta olan Fırat’a baka baka meleyen kuzular misali susuz bırakılması gelir. Zulüm ve acımasızlık gelir, ondört asırdır onların haline ağlamak ve yas tutmak gelir.

Ehl-i Beyt’ten beşinci, Oniki İmam’dan üçüncü ve iki kutlu güzelden biriydi o. Sadefinde bir inci, kozasında bir kelebekti. Efendiler Efendisi’nin dizinde büyüttüğü, üstüne titrediği "dünyada benim güzel kokulu fesleğenlerimdir" dediği iki ciğerparesinin küçüğü idi. Çocuklukları Hz. Peygamber’e neşe ve sevinç kaynağı olmuştu.

"Kenzü’l-Garaib" adlı kitapta yazar ki ashaptan biri, avda bir ceylan yavrusu yakalamış Hz. Peygamber’e hediye etmişti. O da ahuyu Hasan’a verdi. Hüseyin bunu duyunca çocukluk heyecanıyla, "Dedeciğim! Bana da bir ahu ver!" diye ağlamaya başladı. Hz. Peygamber ne cevap vereceğini düşünürken çölden bir ceylanın, yavrusunu önüne katmış hızla gelmekte olduğunu gördü. Huzura varınca da ceylan dile gelmişti: "- Ya Rasulallah!. Allah bana kereminden iki yavru bağışladı. Lakin birisini avcı yakaladı ve benden ayırdı. Ciğerimin yangınıyla elimde kalanı emzirirken kulağıma bir ses erişti ki; ’A ceylan, diyordu, üzülme ki bir yavrun Hasan’a hediye edildi, diğerini de sen Hüseyin’e ver ki gönlündeki kederin tamamen silinsin!’ İşte yavrum ya Rasulallah, bununla Hüseyin’i sevindir ki ben de sevineyim!"

"Mesâhibü’l-Kulûb" adlı kitap da der ki; Hz. Hüseyin, Kerbela sahrasında susuzluğunu gidermek için yarım bir elmayı ısırırdı. O elma, bir nar ve bir ayva ile birlikte Cebrail tarafından getirilip Kâinatın Efendisi Muhammed Mustafa’ya sunulmuş, o da Hüseyin ile Hasan’a "- "Yavrularım, bu meyveleri anne ve babanıza götürün ve birlikte yiyin. Fakat her birerinden birer parça ayırın!" buyurmuştu. Onlar denileni yaptılar ve birazını yedikçe meyveler hiç eksilmedi. Ta ki Fatıma dünyadan göçtü, nar kayboldu. Hz. Ali’nin vefatında ise ayva kayboldu. Hasan’dan sonra da elma Hüseyin’de kalmıştı. Şehid edildiği gün o da kayboldu. Bugün Hz. Hüseyin’in mezarını ziyaret edenlerin oradan bir elma kokusu duymaları bundanmış.

Yıllar çabuk aktı. Çocuklar büyüdü. İslamiyet bir devlete döndü, dünya medeniyetle tanıştı. Ne ki yıllar gerçekten çabuk akıyordu, halifeler ardı ardına göçtüler. Muaviye ile Hüseyin arasında hilafet bir dünyevi meseleye döndü. Sonunda Hüseyin, Kerbela’nın kızgın kumlarına belenerek yanında bulunan kadın ihtiyar, çocuk bebek herkesle birlikte acımasızca şehit edildi. Orada bir trajedi yaşandı, Ehl-i Beyt’e kast edildi. Oklar uçuştu, hançerler fırlatıldı, kılıçlar sallandı ve yürekler yakan, tahammülleri aşan bir acı yaşandı. Sanki sonsuz bir tufan içinde son hayat gemisi paramparça ediliyordu. Güneş o gün utancından kıpkırmızı kesildi, susuzluğa yandı ha yandı. Masumların bedenleri bir bir yıkıldı yere ve en son Hz. Hüseyin kaldı. Yetmiş iki yerinden yaralanmış, nihayet müminlere yetmiş üçüncü gönül yarası olarak can vermişti. Cebrail, dedesine haberi "Hüseyin, Kerbela sahrasında atından düşürüldü!" diye anlattı.

Kerbela’da şehit olanlar gerçekten şehit oldular, şahit oldular. Onlar o gün Kerbela’da, hakikat adına, hak adına, mevki ve makama dair esirlik bağlarını kopardılar, dünya ve masivaya ait zincirlerini kırdılar. Seher-i hilafete uyanmak yerine tam da bu günlere mümasil şeb-i arusa girdiler.

İmdi ey kardeşler, bizim, onlara kuru göz yaşı akıtmaktansa yiğitliklerine gıpta ederek kendimize çeki düzen vermemiz; susuzluklarına yanmak yerine devlet sarayına uçup gittiklerini düşünüp ibret almamız da gerekmez mi? Onların şu anda Sultanlar Sultanı’nın huzurunda, saraylar sarayında güzelliklerden güzellikler içinde olduklarından şüphemiz mi var yoksa!?

Ve ey kardeşler! Gelin bu gün Hüseyin’e yas tutalım. İlla ki gelin kendimize de yas tutalım. Gaflet uykusundan açalım gözlerimizi ve akıtacak damlalarımız varsa, kendi halimize ağlayalım. Viraneye çevirdiğimiz gönlümüze, harap ettiğimiz gönüllere, duruluğunu bulandırdığımız sulara, güzelliğini bozduğumuz tabiatlara, masumiyetinden çıkardığımız ruhlara, yaktığımız canlara, zindana çevirdiğimiz dünyaya, bozduğumuz barışa ağlayalım!.. Sünni’den ve Alevi’den, kim bu gün kendine eziyet etmek, elbise yırtmak istiyorsa artık nefsine eziyet etsin, kendi nefis elbisesini yırtsın!.. Sekâhum ya Hüseyn!..

*

Özledim özlemimin ifadesi susuzluğum
Çöl yolcusunun kızgın kumlara bata çıka
Kavrulduğu gibi kavrulmasıdır leblerim

Yusuf’un kokusunu çöllerde, duyması gibidir Yakup’un
Öyledir işte sana olan hasretim,
Seni görmeye engel firakın
Kanlı libasını gözlerine sürmesidir
Yanan yüreğimin suyu bulup kuyularda
Kavuşmanın lezzetini içmesidir
Züleyha olup cemalinin hazzıyla
Ellerini kesmesidir.
Susadım
Yağmura hasret toprakların
Ayet ayet bereketi beklemesidir
Semadan nazil olan canlı bir ayettir su
Susadım
Ferhat’ın dağları delip maşukuna
Deryaları secde ettirmesidir su

Hacer’in koşturmasıdır Merve ile Safa arası
Bir damla suya hasret çöllerin sonsuz bereketi bulmasıdır sa’y
Hüccacın oluk oluk taşımasıdır zemzemi
Susuz yüreklere ferahlık diye

//Ümeyme’nin siyah gözlerinin üzüntüsüdür su
Vahyin kesilmesine dökülen yaştır su//

Âb-ı hayattı ehl-i beyt
Fatıma’nın güllerinin soluşudur
Fırat’ın oluk oluk kanlı yaşıdır su
İmam Hüseyin’in şahadetidir su
Sus/adım
Susuzluğuma dermandır güllerin kokusu
Güllere aşkındandır bülbülün ötüşü
Suskunluğumun susuşudur su
Bakışı derdime şifadır ol Nebi’nin bir tek gülüşü
Ben susadım
Mucize ellerinden içeyim sahabe gibi
Hilkatin sebebi Habib’inin nurlu sözlerinden
Ve kanalım kevsere cennet bahçelerinde şüheda hürmetine

Melek…