gözyaşlarımı ıslatır gülümseyişin
ben gözlerinden kaçarım
tıpkı tuzlu bir damlacığın denizden kaçması gibi
aciz ve ürkek
yüzümden kırışık sayfalar
dökülür avuçlarıma
paramparça bir ömrün
dikenli sayfaları dudaklarımda yanar

sen gideli bin yılı geçti
delirip sokaklara döküldü insanlar
bir şehri binlerce ömrü yakıp
ciğerlerini söktüler kedilerin ve aşkların
unuttum belki de yüzünü ellerini
gözlerinle aydınlattığın gecenin ateşini

bazen bir yaprak düşer ya şehre
mutlak bir karanlık gecenin ellerinden tutar
kilit vurur tan yerinin yüreğine
gözlerini yelesinden yakalarım bir uçurtma kıyısında
şiirleri şehirleri ateşe veririm de hiç bakmadan ardıma
yüzünü unuttuğum yerde bırakırım kendimi
gözlerimden kopmuş bir iki çocuk sevinci
bir kadeh umut kırıntısında beklerim seni