Hayat boş bir sandık biz doğarken;

l.

kederler,acılar, nakış ipliklerimiz.
umutlar, özlemler,hayaller...
patiska, ipekler...
nakış kalır,
patiska eskir,
ipek buruşur.
teke tek çıkar sandıktan işlengiler
kullanılır atılır
yenisi eskisini aratır
ne kadar uğraşsak ta ilk çeyizin yerini
sonrakiler alamaz.
jan janlı gömlekler
tenini örter de!
içinin morlukları
yüzünde çizgiler oluşturarak kendini gösterir...

dilinden keşkeler dökülürken
elinden hiçbir şey gelmez.

gözündeki o yaşama sevinci sönerken
dalar gidersin geçmiş güzel günlere
sevgili denilen
yar denilen,
yara olur, nefret olur...

pişmanlıklar kendini suçlamaya,
suçluyu mabutlaştırmaya yarar...

sonu gelmez ahh ların...

ağlarsın herkesten habersiz
akıttığın gözyaşlarından bile utanırsın

hesap sorar geçmişin, hataların...

keşke dersin hep,
altında ezilirsin...

yarınlara çıkmaktan korkarak,
yaşamaya devam edersin
istemesende...

ll.

Değmez diyor insanlar
ona değmez, buna değmez
cana değiyor bıçağın ucu
saplamıyor köküne kadar
batıp batıp çıkıyor,
kanatıyor...

vazgeç diyorlar
sar yaralarını kendi kendine
de nasıl ?

yol göstermiyor çirkin hayat
şeytan giriyor koluna
ipe götürüyor
sen yolu bilmesende
o sana yol gösteriyor seve seve...

sonra karşına geçip gülüyor
senin hiç gülemediğin kadar.

diren diyor ayakların
üstünde dur
da nasıl?

yollarını kesiyor
setler çekiyor insanlar

insanım ya
utanıyorum kendimden...

insanım ya
yine bekliyor hatalar beni..!


Ayşe Akbulut (A&A)
02.04.2005