BETÜL’E

Moralim bozuk dedin bana.
Ağlamışsın bütün gece.
Gerçekleşmeyen hayallerin bunaltmış seni.
Korkmuşsun , üzülmüşsün,
Anladığım kadarı ile de,
Birazda hayata küsmüşsün.

Ah Betülcüğüm ah!
Sen bu gencecik yaşta,
Yeni toprağa düşmüş bir polensin..

Böyledir be güzelim, bu hayat.
Kimi gül olmak ister, kimi orkide.
Kimi karanfil , kimi de beyaz bir zambak.
Her şey esecek rüzgara ,
Seni yerden alacak bir arıya ,
Veya da bahçesini süpüren bir insana bağlı.

Hiç aklında yokken,
Bir bakarsın kıp kırmızı bir domates ,
Yemyeşil bir sivri biber,
Hatta ,
Hatta beklide,
Hani mor mor açan bir diken olmuşsun.

Şartlama kendini be bir tanem.
İster gül ol, ister domates.
İster biber ol, ister diken.
İstersen ufak bir rüzgarda bile,
Onlarca parçalara ayrılıp uçuşan,
Beyaz bir fotita ol tarlalarda.
Ama en güzeli , en mükemmeli ol.

Attila Bozoğlu – Eski Foça