Polat Ve Kadını
Sen gözlerimde hafif bir gercek
Yüreğime tohumlar serpensin Sen Pola tın sevgisini yeşerten Dünyamı cennete çeviren Sen tenimi sevginle besleyen Bedenimde ki yumuşak kudretsin Sen bitmeyen nağmelerin kadınısın Sen varya bitanem Kemanımın ölümsüz aşkı Sen hayatımın ilk baharı Ben sevdana kapılan aşk adamı Bügün de yarında ölümüne varım ben Gözlerinin derinliklerinde kaybolan Gökte ki yıldızlara adını yazdıran Sen doğmayan güneşim Evimin anaç kadınısın Sen birtanem evlatlarımın anası Sen var ya sen taptıgım kadınsın Geceleri düşlerimde Gündüzleri hasretinle Sen özleten kadınsın Sen Melehat’ım alın yazımsın Sen ve ben Ölümüne seven Remziye Çelik Bu şiir İZMİR askeriyesinde görevli memur Polat Kaya’dan eşine hediyesidir. |