Risalei Gavsiye
Abdülkadir Geylani hz.
Diyor ki;3





Ya gavs,cennete nazar etme
Ve cehenneme de nazar etme
ki
Beni vasıtasız göresin

Ya gavs;
cennet ehli cennetle meşguldür,
Azap ehli de azapla.
Sen benimle meşkul ol ki
Bana vasıtasız kavuşasın

Ya gavs;
Cennet ehlinden bazı kullarım
Nimetlerimden bana sığınırlar
Cehennem ehlinin azaplarımdan sığındığı gibi

Nebi ve resuller haricinde öyle kullarım vardır ki
Onların ahvaline kimse muttali olamaz ,
ne dünya ne uhra ehlinden biri
Ne cennet ehlinden,
ne azap ehlinden biri
Ne malik ne de Rıdvan

Ya gavs;
Kim benden gayriyle meşgul olursa
Kıyamette sahibi ateş olur
Kurb ehli dahi gurbiyetinden dolayı yakınır
Buurd ehlinin uzaklıktan yakındığı gibi

Kimse benden uzak olamaz masiyetiyle
Kimse de taatıyla yakınlığımı elde edemez

Ya gavs,
Biri benden kurb sahibiyse,
o ancak masiyettedir
Zira onlar acz ve nedamet ehlidir.

Acz nur menbağıdır,
Ucub da kederler ve zulmet kaynağıdır.

Masiyet ehli masiyetiyle perdeli
Taat ehli taatıyla perdelidir
Ve ben onlardan kaçınırım

Bunların dışında bir gurupta vardır ki
Ne masiyet ne taatla ilgileri vardır
Hatalı kullarımı fazl ve keremimle,
Mücrimi de adl ve öç almamla müjdele

Ya gavs;
Taat ehli nimetlere tezellül ettikleri için zikrederler
Masiyet ehli de tezellül ettiklerinden rahiymimi dilerler.

Avamı halkettim
yakınlığıma dayanamadılar
Araya zulmet perdesini koydum

Havası halkettim,
nuruma tahammül edemediler
Nur perdelerini koydum

Söyle onlara,
Kim bana vasıl olmayı dilerse
Benden gayrı her şeyden geçsin.

Dünya libasından sıyrılıp çık ki
Ahiret elbisen olsun

Ahiret libasından sıyrılıp çık ki
Zatıma vasıl olasın

Cisimlerden de nefsinden de çık
Kalbinden de ruhundan da çık
Sonra hüküm ve emirden çık ki
Vasıl olasın

Ve dahi sordum,
dedim ki;
Ya rabbi gavs;
İlmin ilmi nedir.

Dedi ki:
ilmin ilmi ilimden cehildir

Ya gavs,
kalbi mücahedeye meyleden kula ne mutlu
Vayy haline o kulun ki,
kalbi şehavete meyleder.

Ya gavs:
Haremime girmek istersen
Ne mülke
ne melekuta
ne de ceberuta iltifat et

Şüphesiz ki mülk alimin,
melekut arifin
Ceberutta vakifinin şeytanıdır..

Kim bunlardan birine razı olursa
o
İndimde tart olunmuşlardan olur.

Ve dedi ki;
Ya gavs,mücahede ,
müşahede denizlerinden bir denizdir
Balıkları vakıflardır…

Müşahede denizine girmeyi irade edene,
sürekli mücahede gerekir.
Zira mücadele müşahedenin tohumudur.

Mücahededen mahrum olana müşahedeye yol yoktur.
Kullarımın efdali ve sevgili olanları onlardır ki
Evladı,anası babası olup ta kalbi onlardan fariğdir.

Eğer onlar ölseler, hiç hüzün duymaz,
kederlenmez…
Kulum bu mertebeye erince indimde
‘’anasız-babasız,evlatsız’’
lem yekün küfüven ehad olur.

Kim ana baba evlat muhabbetinden fena bulmazsa
Vahdaniyet ve ferdaniyet lezzetini tadamaz.

Ya gavs,bana nazar etmek istiyorsan
Bir mahalde ,gayrımdan fairi kalbi ihtiyar et..

Rabbime,
-Hangi amel indinde makbuldür,diye sordum
Gayrımın kalmadığı
İçinde cennet ve cehennemin olmadığı
İçinde kaybolduğun ameldir,buyurdu

Hangi gülüş indinde makbuldür, dedim
Ağlamayarak tövbe edenlerin gülüşü, dedi

Hangi tövbe makbuldür, dedim,
Masumların tövbesi, dedi

Hangi ismet makbulündür, dedim
Tövbe edenlerin ismeti, buyurdu.

Ve Gavs daha dedi ki;
Rabbim telayı gördüm ve sordum
-Ya rabbi, aşkın manası nedir?
Ya gavs, aşık ol bana
Aşık benim,aşk benim

Kalbini gayrımdan çevir
Fariğ kıl
Sonra aşktan da fena bul
Çünkü aşk;
Aşıkla maşuk arasında hicaptır.


Gavs dedi ki;
Rabbimi gördüm ve miracın sırrından sordum
O, buyurdu ki;
Miraç benden gayrı her şeyden uruçtur.
Miracın kemali de
nazarının gayriye kaymaması
Emir ve kazama isyan etmemesidir.

Miracı olmayanın namazı yoktur
İndimde
O kulum namazdan mahrumdur…

Hacı Ali Bayram
Alanya / 008

Bir Hadisi şerif;


4665 - Mus’ab İbnu Sa’d, babası radıyallahu anh’tan naklediyor: "Der ki:
"Ey Allah’ın Resûlü! dedim, insanlardan kimler en çok belaya uğrar?"
"Peygamberler, sonra büyüklükte onlara ve bunlara yakın olanlar. Kişi diyaneti nisbetinde belaya maruz kalır. Kim dininde şiddetli ve sağlam olursa onun belası da şiddetli olur. Şayet dininde zayıflık varsa, allah onu da diyaneti nisbetinde imtihan eder. Bela kulun peşini bırakmaz. Tâ o kul, hatasız olarak yeryüzünde yürüyünceye kadar."


Tirmizi, Zühd 57, (2400).