İnsan yemek huyumuz anneden başlıyoruz
Sonra feryad-ı- figan her yere taşıyoruz

Önce dişimiz çıkar bilmez gibiyiz hayret
Unutup kendimizi êl’e veririz gayret

Ne olurdu, hayatı gereğince işlesek
Önce enaniyet’i kavrayıpta dişlesek

Çok mu yanar canımız dostumuzun canından
Dişlerken tiksinmeyiz onun asil kanından

Bari biraz bulaşsa kandaki cevher bize
Vahşet dudağımızdan sızarken çenemize

Dekor’u sanıyoruz, kızaran yüzün, hayâ
En yakın kimimiz var alıp onu sıraya

Önce bir methiye ki akıl alası değil
Sonra, ama ve fakat oldu koca dağ, çeğil (Çakıl taşı)

Ne lazım be kardeşim, yolu yok mu demenin
Niye harcar dostunu, eder yoluna zemin

İşte sırda burdadır insan insafa hazır
Her hakaret insanı insan olmaktan kazır

Âdem olur belki de adam olamayanlar
Âdemin işi de bu hem çok sever hem kınar

Kendini dişlemeyen âdemden çıkmaz adam
Âdem ol kişidir ki. Bey, bayan, mösyö, madam

Ben, ben’i mi unuttum yazarken size şiir
Ben bizim be kardeşler, olsam da size zehir.

REDİFLERLE SENFONİ.